Αποχαιρετιστήριος λόγος από τον Διευθυντή του σχολείου:

Ο Γιαννάκης μας – ο Άγγελος του σχολείου μας (αποχαιρετιστήριος λόγος)

Εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν μετετέθη

και με πιο απλά λόγια ...

Κάποτε ένας άνθρωπος ήταν αρεστός στο Θεό και αγαπήθηκε απ’ αυτόν, και επειδή ζούσε ανάμεσα στους αμαρτωλούς μετατέθηκε στην άλλη ζωή.

ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας.

και με πιο απλά λόγια...

Ήταν αρεστός στον Κύριο, και γι’ αυτό αρπάχθηκε γρήγορα μέσα από τον κακό αυτό κόσμο.

Τα λόγια αυτά από τις προφητείες που διαβάζουμε στην εκκλησία μας στα αναγνώσματα των εορτών των Αγίων μας, έρχονται στο μυαλό μας και για εσένα Γιαννάκη. Νομίζουμε ότι γράφτηκαν και για εσένα.

Ήσουν αρεστός στο Θεό και αγαπήθηκες απ’ αυτόν και μετατέθηκες γρήγορα στην άλλη ζωή.

Πρέπει να το καταλάβουμε όλοι ότι όπως σκεφτόμαστε εμείς οι άνθρωποι, δεν σκέφτεται ο Θεός. Υπάρχουν κάποια πράγματα που για μας τους ανθρώπους φαίνονται παράλογα... "ανεξιχνίαστα τα θελήματα του Θεού...

Λίγα χρόνια πρόλαβες να ζήσεις Γιαννάκη αλλά δεν ήταν λίγα τα όσα είδαμε από εσένα αυτά τα χρόνια. Πέρασες έξι χρόνια από το σχολείο μας.

Τα τρία από αυτά τα χρόνια τα περάσαμε μαζί. Ευγνωμονώ το Θεό για αυτό. Ευγνωμονώ το Θεό που σε γνώρισα και εσένα και την οικογένεια σου και διδάχθηκα από εσένα και από τους γονείς σου. Ήσουν στο σχολείο πάντα χαρούμενος, ήσουν αυτός που μετέδιδες και στην υπόλοιπη τάξη την εσωτερική σου γαλήνη. Δεν ακούσαμε ποτέ να βγαίνει από τα χείλη σου λόγος κατακρίσεως. Δεν σε είδαμε ποτέ οργισμένο, ακόμα και σε στιγμές παιχνιδιού, που ο χαρακτήρας των παιδιών μεταβάλλεται. Ποτέ δεν μας προβλημάτισες σε θέματα ανυπακοής και ασυνέπειας, ποτέ δεν μας στεναχώρησες και πάντα ήσουν έτοιμος όλους να τους βοηθήσεις.

Αλλά και πόσα δεν μας δίδαξες στα μαρτυρικά χρόνια της ασθενείας σου. Με την υπομονή σου, τον αγώνα σου, τη δύναμη σου , την πίστη σου αλλά και τη δίψα σου για μάθηση. Μας ζήτησες να συνδέεσαι μέσω webex από το Νοσοκομείο των Αθηνών όπου νοσηλευόσουν, με τη τάξη σου για να μην χάνεις τα μαθήματα σου και εμείς δεν μπορούσαμε να σου χαλάσουμε το χατίρι. Όταν μάλιστα ερχόσουν σε ένα διάλειμμα των θεραπειών σου στην Καβάλα , μας καλούσες όλους στο πάρκο Φαλήρου για να σε δούμε και να μας δεις, για να χαρούμε και να χαρείς. Και έτσι μαρτυρικά μπήκες την Πέμπτη 16 Μαρτίου στο χώρο του Φωτός του Θεού και όπως πολύ σωστά έγραψε ο πατέρας σου στο μήνυμα του, μπήκες σε ένα χώρο χωρίς πλέον βάσανα και πόνο. Το μαρτύριο της ασθενείας σου ήταν ο δρόμος σου προς τον Παράδεισο. Ανέβηκες στον ουρανό και από εκεί θα μας προσέχεις και θα μας αγαπάς, όπως σε προσέχαμε και σε αγαπούσαμε και εμείς εδώ. Ανθρωπίνως Γιαννάκη πονάμε και κλαίμε και εγώ και όλοι οι δάσκαλοι του σχολείου μας και οι συμμαθητές σου και όλοι όσοι σε γνώρισαν και σε αγάπησαν. Όμως τα ανθρώπινα έρχονται και φεύγουν και εσύ μπήκες πλέον στο Φως που δεν θα σβήσει ποτέ , στο Φως του Χριστού Μας και ως τέτοιο πρέπει να σε αντιμετωπίζουμε. Από το Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης πήρες το εξιτήριο για τον ουρανό και την αιωνιότητα. Έτοιμος, κοινωνημένος, εξομολογημένος, λειτουργημένος και στεφανωμένος. Σε αποχωριζόμαστε προσωρινά, καλή Αντάμωση Γιαννάκη, καλή Ανάσταση, καλό Παράδεισο. Πρέσβευε και για όλους εμάς. Ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχή σου στη χώρα των ζώντων. Αιωνία σου η μνήμη.

Πατεράκης Νικόλαος